Waarom het eerst slechter wordt voordat het beter wordt

Heb je ooit zo'n diepe frustratie gevoeld dat je letterlijk tegen jezelf zei: "Ik kan zo niet langer doorgaan?" En op dat moment gaven je lichaam en geest de strijd op waarvan je je niet eens meer kon herinneren hoe lang je er al tegen vocht?

Plotseling valt die muur van weerstand neer en overgave en opluchting sijpelen binnen. De kalmte na de storm.

Misschien heb je zo'n moment meegemaakt toen je besefte dat het tijd was om het uit te maken met een partner, of een baan te verlaten die je haatte, of wat je ook maar hebt geprobeerd vast te houden voor waarschijnlijk veel langer dan je had moeten doen. Misschien bereik je nu dat breekpunt en heb je de andere kant nog niet gezien.

Persoonlijk heb ik in mijn leven veel van dit soort dingen meegemaakt, maar twee springen er in het bijzonder uit. De reden dat ze er zo uitspringen is dat het ervaren van die breekpunten precies datgene was wat me in staat stelde om eindelijk in een weerstandloze toestand te komen waarin ik volledig klaar was om te ontvangen waar ik om gevraagd had... en dat is precies wanneer het eindelijk en moeiteloos tevoorschijn kwam.

In beide gevallen had ik gevochten voor iets dat ik wilde. Maar weet je wat ik niet deed? Iets groters dan mijzelf toestaan om te helpen de magie te laten gebeuren... omdat ik geloofde dat dat een vorm van opgeven was, van falen, van machteloosheid, van niet genoeg doen om het leven te creëren dat ik wilde. Ik geloofde dat "toestaan" lang niet zo effectief was als je inspannen en actie ondernemen.

Nu realiseer ik me dat dat niet verder van de waarheid kon zijn.

Het leven is een co-creatie... een spel tussen geïnspireerde actie en je vermogen om achterover te leunen, te ontvangen, en een deel van dat werk over te laten aan een andere kracht buiten jou. Je kunt geloven dat die andere kracht God is, de Bron, het Universum of gewoon de chaotische, ongeordende, onderlinge verbondenheid van alles op deze planeet. Maar wanneer je gelooft dat jij de enige bent die macht heeft over je lot, dan sta je jezelf meer in de weg dan je denkt. Wanneer je gelooft dat in een ontvangende modus zijn betekent dat je je macht opgeeft, houd je jezelf in die eindeloze drukte.

Dit is waarom frustratie of moeilijke situaties soms zo noodzakelijk zijn om dingen echt goed te laten worden. Want alleen op dat moment van eindelijk "opgeven", zijn we in staat om te vertrouwen op iets groters dan onszelf om ons naar de eindstreep te leiden.

Als je frustratie is gegroeid, en de dingen worden echt slecht, maak dan je veiligheidsgordel vast, want ik beloof je dat de dingen echt goed gaan worden. Als frustratie nodig is om te geloven in de effectiviteit van het co-creëren van je realiteit, laat die frustratie dan groeien. Laat het je naar een plaats van volledige overgave brengen waar je beseft dat je jouw deel hebt gedaan, en dat het genoeg is. Het enige wat je nu nog moet doen is achterover leunen en de vruchten van je harde werk ontvangen.

Ik ben zo dankbaar voor die gevallen waarin mijn frustratie me naar het einde van de tunnel leidde. Het voelde misschien niet zo leuk, in feite was het behoorlijk ondraaglijk, maar ik zou er niets van terugnemen, wetende dat deze breekpunten juist hebben geleid tot mijn grootste doorbraken en de totale vervulling van mijn verlangens.

Als je merkt dat je gefrustreerd bent met je huidige realiteit, pak dan mijn gratis 6-minuten oefening om los te breken uit een leven waarin je je vast voelt zitten: